Niezły ten film pod kątem motywów i symboliki. Mniej interesowało mnie samo śledztwo, niż to jakie postawy reprezentowała trójka głównych bohaterów. Jimmy został przedstawiony jako krytyka samosądów, których ludzie są chętni dokonywać. Prawo ulicy i cierpiącego ojca nijak mają się do wymierzenia sprawiedliwości. Jimmy ze skrzywdzonego ojca szukającego odwetu zamienia się w mafiosa, co nieco burzy mi płynny odbiór filmu, chociaż może starano się pokazać to wszystko w jak najbardziej dosadny sposób. Sean symbolizuje opieszałość służb i wymiaru sprawiedliwości. Wraz ze swoim partnerem złapali rzeczywistych sprawców, ale za późno. Kluczowe nagranie okazuje się być tym, które obaj z początku zignorowali, a każdy z nich skupiał się na innym tropie. Jedynym z nich był właśnie nieszczęsny Dave, postać istotnie tragiczna. Trauma wraca do niego, gdy ponownie spotyka swoich przyjaciół z dzieciństwa. Widać, że więź pomiędzy trójką dawno została rozerwana. Dave wzbudza w Seanie i Jimmym skrępowanie, zmuszając do zadawania sobie pytania - "Co by było, gdybym to ja wtedy wsiadł do samochodu?". W myśli tej nie ma współczucia dla skrzywdzonego Dave'a, a raczej egoistyczna ulga, że to zło nie spotkało ich. Dave reprezentuje to jak bardzo społeczeństwo nie tylko nie potrafi pomóc ofiarom traum, ale nawet nie do końca akceptuje ich w swojej przestrzeni. Zahukany, przygarbiony i milczący Dave nie pasuje do reszty, a każdy postrzega go pod kątem traumy. Przy tym wszystkim chłopaka z rąk zboczeńców nie ratuje szwadron policji albo zaniepokojona jego zniknięciem rodzina, a właśnie on sam wyrwał się z piwnicy. Podźwignął się i zdołał uratować samego siebie, pokazując, że w tym podłym świecie możemy liczyć jedynie na siebie.